Stille Bewoners.

Tussen de oude steden en uitgestrekte landschappen, ligt een wereld die vergeten lijkt door de tijd. Hier, in deze verlaten gebouwen, hebben nieuwe bewoners hun intrek genomen. Het vinden van deze unieke locaties was geen gemakkelijke taak. Het vergde uren van onderzoek, talloze kilometers reizen en een scherp oog voor detail om de perfecte plekken te ontdekken die de sfeer van verlatenheid weergeeft. Hoewel de dieren in deze foto's digitaal zijn toegevoegd, roepen de beelden nog steeds een gevoel van verwondering en vervreemding op. Het contrast tussen het verval van de menselijke beschaving en de levendigheid van de dieren creëert een surrealistische sfeer die je niet snel zult vergeten.

Deze stille bewoners brengen een onverwachte levendigheid in de verlatenheid. Ze herinneren ons eraan dat de natuur altijd een weg vindt, zelfs in de meest onverwachte plaatsen. Terwijl de mens zijn sporen achterlaat en verder trekt, nemen deze dieren de ruimte over, hun aanwezigheid een stille getuigenis van de veerkracht van het leven.

In een tandartspraktijk, waar ooit het geluid van boormachines en patiënten weerklonk, zit nu een aap op de tandartsstoel. Het is een surrealistisch beeld, bijna alsof het uit een droom komt. De aap kijkt nieuwsgierig rond, zijn ogen glinsterend in het schemerlicht. De stoel, met zijn versleten bekleding en roestige instrumenten, lijkt een vreemde troon voor deze onverwachte bezoeker.

 Twee wasberen hebben hun nieuwe speelterrein gevonden terwijl de natuur langzaam de controle overneemt, 

In een verlaten huis, waar de tijd lijkt stil te staan, ligt een varkentje comfortabel in een oud bed. De zonnestralen vallen door het raam naar binnen en verlichten de kamer met een warme gloed. Het varkentje geniet zichtbaar van de zon die zijn roze huid verwarmt.

 Een vos ligt rustig naast een oud bed de kamer is gevuld met een gevoel van vervlogen tijden, versterkt door de sprei met oranje bloemen die nog steeds op het bed ligt. De vos, met zijn scherpe ogen en rode vacht, kijkt nieuwsgierig rond, alsof hij de geschiedenis van de kamer probeert te begrijpen.

 De verf op de muren bladdert af, en de houten banken staan nog steeds netjes in rijen, alsof ze wachten op de terugkeer van de gelovigen. Maar in plaats van mensen, hebben nieuwe bewoners hun intrek genomen in deze heilige ruimte.

Een groep wombats heeft de kerk ontdekt en er hun thuis van gemaakt. Ze scharrelen rond tussen de banken, hun zachte vacht contrasteert met de ruwe, afbladderende muren. De zonnestralen die door de gebroken glas-in-loodramen naar binnen vallen, verlichten de stoffige lucht en creëren een bijna magische sfeer.